Recently I heard about the concepts of concrete number = numerus numeratus and abstract number = numerus numerans. See here. These seem to be mathematical-philosophical specialist terms of medevial (European) origin with a "scholastic sound".
In
Smith, D.E. (1953). History of Mathematics. Vol. II. Dover. pp. 11–12. ISBN 0-486-20430-8.
one finds
Question: Is this distinction still in use in contempory mathematics, at least at some places? Or is it a premodern concept which has completely disappeared?
A search for "concrete number" gives 54 results in this forum, but I do not have the impression that its use has a philosophical background. Similarly "abstract number" gives 15 results.
Update:
Here are some sources which prove the origin in the medieval (European) world of ideas:
1. Joh. Micrealius, Lexicon Philosophicum (1661)
Numerus est compositarum unitatum aggregatio. Vocatur alias multitudo & quantitas discreta.
Numerus physicis alius est numerans, alius numeratus.
Numerus numerans seu formalis est, quem anima apprehendit abstractum ab omnia materia. Dicitur etiam matbematicus.
Numerus numeratus et materialis est, cujus unitates sunt res. Sic Aristoteles definivit tempus per numerum, puta numeratum, quia tempus est numerus motus per prius et posterius. Dicitur etiam physicus.
2. Time and Eternity in Augustine (and in Medieval Scholasticism)
- In short, using scholastic terminology, time is the numerus numeratus motus, but something is numerus numeratus, only if there is a numerans, although that which is the numerus numeratus can exist even if no numerans exists, but then it is not numerus numeratus, but numerus numerabilis.
3. Thomas de Aquino, Commentaria, Libros Physicorum, IV, Lectio 17
- Uno modo id quod numeratur actu, vel quod est numerabile, ut puta cum dicimus decem homines aut decem equos; qui dicitur numerus 'numeratus', quia est numerus applicatus rebus numeratis. Alio modo dicitur numerus 'quo numeramus', idest ipse numerus absolute acceptus, ut duo, tria, quatuor.